Een goede vriendin van mij geeft mij de volgende tip: “Ga nu eens voor je boekenkast staan en bedenk dat deze boekenkast staat voor wie jij nu bent. Wat hoort er dan nog in je kast en wat niet meer?”
Pfff, dat valt nog niet mee.De herinneringen die bij de boeken komen naar boven. Dit boek kreeg toen ik 10 jaar werd, dat boek voor mijn verjaardag van mijn overleden oma . Een moment dat ik me rot voelde heb ik dat boek gekocht. Deze herinneringen ben ik toch ook? Die ga ik toch niet wegdoen?
Het klopt dat ik herinneringen heb maar moet ik deze allemaal met mij meedragen en nieuwe boekenkasten gaan kopen om nog meer herinneringen te bewaren? Ik geloof dat dit niet de oplossing is.
Je boekenkast staat symbool voor de spullen in je huis. Aan veel spullen hangen herinneringen, prettige maar ook nare persoonlijke gedachten. Deze memories draag je onbewust met je mee, soms jaar na jaar. Iedere keer beleef je opnieuw de gebeurtenis waarop je de spullen hebt gekregen en beleef je dat moment opnieuw. Zou het niet fijn zijn om hier ook eens de bezem door te halen? Zowel in de fysieke spullen als in de bewuste en onderbewuste gedachtes. De fysieke spullen door je handen laten gaan, beoordelen of je ze een speciaal plekje wilt geven of weg wilt doen kan veel emoties losmaken, maar is dat erg? Het biedt je een mogelijkheid om je emoties opnieuw te bekijken en te voelen.
Met het ouder worden komen we in diverse levensfases van ons leven terecht. Bij iedere fase horen verschillende behoeftes maar ook verschillende wensen m.b.t. ons huis. Bij iedere levensfase zou je je huis kunnen bekijken en beoordelen of je huis nog wel bij je past en wat je hierin nog wel of niet wilt. Het is toch magisch om weer als een kind te dromen wat je wilt in je eigen huis, creatief te zijn om je wensen te realiseren. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn als je de confrontatie met de spullen en hun diepere herinnering aangaat en besluit waar je klaar mee bent. Loslaten is hierin het toverwoord. Je mag spullen loslaten,je gedachtes erover laten gaan, emoties over het desbetreffende issue even nog echt voelen en dan los laten. Probeer maar eens.
Zo heb ik jaren de tekeningen en knutsels van mijn kinderen bewaard. Hele dozen vol. Toen de dozen toch wel erg in weg gingen staan ben ik ze door gaan nemen. Stapels met tekeningen, werkschriftjes, mooie knutsels kwamen tevoorschijn. Even kwam die periode naar boven maar ook wel snel de irritatie; alweer zo’n werkschrift, alweer zo’n nietszeggend stukje tekst dat alles goed gaat met mijn kind. Helemaal alles wegdoen, kon ik (nog) niet. Ik heb een map met insteekhoezen gekocht en mezelf de beperking opgelegd om voor ieder kind 1 map te maken.
Ik nodig je uit om als een volwassene met een speelse lach op je gezicht door je huis te lopen. Hoe ziet het huis eruit? Staat alles op dezelfde plaats als 10 jaar geleden? Moet je opruimen maar heb je geen tijd? Is het een rommeltje? Wordt je blij van je omgeving?
Stel jezelf eens de vraag waarom je huis zo ingericht is zoals het is? Sta er eens bij stil, wordt je bewust van je eigen keuzes. Zie je hierin patronen in je dagelijkse leven? Klopt het dat je je leven hetzelfde inricht als je huis? Als je ervan uitgaat dat alles energie is en met elkaar in verbinding staat. Hoe thuis voel je je dan in je huis?
Heb je hulp nodig om inzichten te krijgen op deze vragen? Ben je eraan toe om eventuele patronen te doorbreken? Door middel van coachingsgesprekken kan ik je begeleiden in deze zoektocht. Ik begeleid je in het proces om energetisch naar je ballast te kijken, jij bent en blijft degene die bepaald waar je naar wilt kijken en werken.
Wees welkom, ik loop graag een stukje met je mee.
